Ik zat op het Mad Decent-cruiseschip waar een vrouw overboord viel

Het is donderdag 12 november, tien uur 's avonds. Op ongeveer 30 kilometer uit de kust van Cuba scharrelen alle 2400 mensen aan boord van de Mad Decent Boat Party rond in het casino of hangen ze in hun hut. Er is niets anders te doen. Na de eerste dag van non-stop feesten zijn alle optredens die voor het weekend gepland stonden, inclusief die van Dillon Francis, Jack Ü, Flosstradamus en Mija, uitgesteld. Eerder die avond viel Kaylyn Rose Sommer Davis, 24 jaar oud, overboord. Vermoedelijk met dodelijk gevolg.

De paar dingen die we van Kaylyn weten, maakt wat er is gebeurd nog tragischer: ze was een jonge moeder die voor de tweede keer op het bootfeest was. Het jaar daarvoor trouwde ze met haar man, aan boord van het schip. Volgens Entertainment Weekly was de ambtenaar een man die ze via de facebookpagina van de cruise had ontmoet.

Toen het bericht 'man overboord' door de luidsprekers schalde tijdens de Keys 'N Krates-bingo, hadden we de ernst van de situatie nog niet door. We dachten allemaal dat het schip om zou keren om de drenkeling op te pikken, om vervolgens weer richting Mexico te koersen voor het hoofdevenement: een Mad Decent-feest met open bar in een waterpark op Playa Mia Beach. We rondden de bingo ongestoord af en gingen richting het buffet.

Elke 15 tot 30 minuten volgden updates over de luidsprekers, maar er was niet echt sprake van nieuws. Jayne van Sixthman, de officiële woordvoerder van de Boat Party, maakte tijdens die avond rondes in de eetzaal om vragen te beantwoorden. Ze had geen nieuwe informatie — niemand trouwens — maar haar aanwezigheid werkte kalmerend. Ze moedigde iedereen aan om positief te blijven en de aankondigingen in de gaten te houden.

Rond half twee op vrijdagochtend deed Bobby, de reisleider, de laatste aankondiging van de nacht. Na uren de kalmte in zijn stem te hebben bewaard, verslikte hij zich nu. De persoon was niet gevonden. In het breken van zijn stem klonk de ondraaglijke realiteit van de situatie door: de organisatoren konden dit niet oplossen.

Ik werd wakker omdat werd omgeroepen dat we terugkeerden naar Miami. Onmiddellijk werd ik gegrepen door de gedachte dat ik nog eens 48 uur op de meest depressieve ravecruise ooit moest zien door te brengen.

Maar dit verhaal gaat niet over hoe verschrikkelijk deze ramp was. Het gaat over hoe iedereen ermee om ging. De helden die deze afgrijselijke ravecation tot een goed einde brachten was de Mad-familie zelf — inclusief de staf van Norwegian Cruises, Sixthman Productions en het label — die een eenheid vormde in de chaos en eigenhandig de stemming goed probeerde te houden.

Die ochtend ging ik naar het zwembaddek om te zien hoe het met iedereen ging, en wat ik zag was ongelofelijk ontroerend.

Allereerst was er deze gast, die bekend staat als Handlebar John:

In het zwembad voerde hij een combinatie van stand-up comedy en emotherapie op. Hij gaf zijn rubberen zwembadtelefoon aan iedereen die een geliefde wilde "bellen" om hen te laten weten dat ze in orde waren. Hij ging zelf als eerst: "Ja oma, ik heb altijd mijn zwembandjes om. Ja, ik heb m'n verkrachtingsfluitje ook bij me." Ondanks de ernst van de avond ervoor, was het onmogelijk om niet te lachen. En ik ging zelf ook in op het aanbod, waarbij ik een nepgesprek voerde met de internationale brandweer om hen te verzekeren dat, ondanks de geruchten dat de bootparty was uitgedoofd, het weer was aangestoken, en ze zich geen zorgen hoefden te maken.

Niet veel later werd de muziek hervat. De eerste artiest van de dag, de 19-jarige club-dj Swizzymack uit Philadelphia, opende gepast met Don't Stop Believin' van Journey. Hij sloot aan met Tell Me van RL Grime en What's So Not. Van het ene op het andere moment was elke kont aan het twerken, stuiterde Mad Decent-opblaasspeelgoed over het dek en vloeide de drank als water. Eén jongen had pizzadeeg uit de keuken meegenomen en maakte van het pizzadraaien een ongelooflijke dans.

Major Lazer

Daar op het midden van de oceaan, temidden van een menigte lachende gezichten en idiote outfits, was het PLURtastische gevoel weer hersteld op het schip. Zelfs clichéteksten als "Get Free" en "Peace is a Mission" waarmee Major Lazer's visuals onze hersenen teisterde, kregen een zinvolle betekenis op dat perfecte moment.

En toen hoorde ik het nieuws over de aanslagen van Parijs.

Volledig geïsoleerd van de buitenwereld in onze drijvende ravebubbel, zou ik niet hebben geweten wat er in Parijs was gebeurd, als ik niet in een onbewaakt moment de tv aan had gezet. Niemand leek over de aanvallen te praten — ofwel omdat ze niks wisten, of omdat ze net als ik, niet nog meer negatieve vibes aan boord wilden brengen. Een uur slaap en een halve pizza verder lukte het me om deze tweede verpletterende schokgolf van me af te zetten en ging ik weer terug naar het zwembaddek.

Skrillex was de eerste artiest die ten overstaan van het publiek begon over wat eerder op het schip was gebeurd. Tijdens Nadastrom's epische ochtendglorenset bedankte hij de productiecrew, beveiliging, medewerkers en alle anderen aan boord: "Ik wil jullie allemaal bedanken voor jullie geweldige energie. En ik wil benoemen dat we hier echt door shit heen zijn gegaan. We hebben nog één dag op deze boot, nog één dag om deze trip onvergetelijk te maken."

Zondag moest het hoogtepunt worden, met de set van Jack Ü om 1 uur 's nachts. Artiesten zoals Dillon Francis en Thomas Jack waren nooit aan boord gekomen omdat we nog voordat we de bestemming hadden bereikt om moesten keren. En omdat het feest op het strand ook niet door was gegaan, was veel hoop gevestigd op dit laatste event - hopelijk de beste van de hele trip.

In een wrede twist van het lot werd nog geen kwartier nadat Jack Ü's optreden was begonnen de lucht donker, pakten wolken samen en belandden we in een gigantische storm. De show moest worden onderbroken, maar de fantastische Diplo en Skrillex wisten de crew te overtuigen dat ze hun set vanuit het Norwegian Pearl-kantoor moesten afronden via een livestream naar alle televisies aan boord. Ze traden letterlijk op vanachter iemands bureau en het was zo oprecht, dat ik het absolute klotegeluid dat op volle kracht uit de speakers van onze tv knalde voor lief nam.

Over elk detail op het schip was nagedacht, tot de servetten aan toe.

Je zou denken dat de tragische dood van Kaylyn, met het gecancelde strandfeest als gevolg, de ultieme partydowner zou zijn. Maar als ik terugdenk aan deze gedoemde boottrip, zal ik altijd de menselijkheid aan boord herinneren. De Mad Decent Boat Partiers facebook-pagina laat veel meer positieve en betrokken reacties zien dan klachten. Iemand opperde zelfs om refunds te doneren aan Kaylyns herdenkingsfonds, wat meteen resulteerde in een actie, waarvan al tweederde van het doel is bereikt - je kunt hier doneren. Aan iedereen die bij heeft gedragen aan de goede sfeer, van Handlebar John, Jack Ü, tot aan de Mad Fam facebook-pagina waar werd opgeroepen begrip te hebben in plaats van te zeiken: onwijs bedankt. Want vergeet niet: peace is the mission.