Alwin Sinnema
Vorige week deelden we al een nieuwe track van Boris Werner, vandaag verschijnt de gelijknamige EP Daymare Dreamer via BPitch Control. Niet bepaald zijn eerste, want Boris is al tientallen jaren een van de grote smaakmakers in het Nederlandse nachtleven. Om deze EP met hem te vieren, vroeg ik hem hoe het ooit allemaal begon. We doken terug in de tijd, naar 27 april 1997.THUMP: Hoi Boris! Vertel eens, wat was je eerste ervaring met uitgaan?
Boris Werner: Dat was in de Mazzo, een oude club bij de Rozengracht in Amsterdam. Ik weet zelfs de datum nog: 27 april 1997. Dat is nu alweer bijna twintig jaar geleden. Mijn vrienden van school zaten een klas hoger dan ik, en die kwamen een keer brak aan op school. Ik zat toen in drie havo en ik vroeg ze hadden gedaan. Ze vertelden dat ze naar een club waren geweest, de Mazzo. Toen moest ik van hen ook een keer mee. Ik was toen vijftien jaar, best gek dat ik binnenkwam. Ik kreeg van een vriend een halve pil. Het was eerst heel erg rustig, maar toen voelde ik de pil opkomen en heb ik vier uur lang alleen staan dansen. Ik vond het te gek en ik had zoiets van: dit wil ik wel vaker. De hiphopfeestjes waar ik normaal gesproken naartoe ging waren toch heel anders.Er ging een wereld voor je open!
Zeker. Ik voelde een saamhorigheidsgevoel zoals ik nog nooit had ervaren. Om vier uur 's nachts was het feest afgelopen en die vriend die me een pil gaf bracht me naar huis. Ik kwam om half zes aan. Het werd alweer licht en ik kroop gelijk in bed. Mijn moeder maakte me anderhalf uur later weer wakker omdat ik naar school moest. Ik zei maar dat ik later moest beginnen, en skipte de eerste twee uur. Daarna ging ik elk weekend uit, ik was verkocht. Ik ging naast house- en technofeesten ook naar Goa trance en illegale feestjes. Je had in die tijd veel meer plekken: RoXY, waar ik net iets te jong voor was, maar ook Trance Buddha en AMP Studio's.Je was flink aan het experimenteren.
In die tijd behoorde je veel meer bij een subcultuur. Ik heb de tijd van de house echt van dichtbij meegemaakt, daar ben ik wel blij om. Je stond toen in een club met veertig tot vijftig man. Ik was destijds helemaal niet met school bezig, maar meer met blowen en feesten. De rest kon me niet schelen.Wanneer bedacht je dat je zelf wilde gaan draaien?
Dat kwam niet zozeer door het feesten, maar door vrienden die een draaitafel hadden. Lauhaus, goede vriend van me, heeft het me geleerd. Ik had toen hetzelfde gevoel als die keer in de Mazzo. Ik wilde het dj'en koste wat het kost onder de knie krijgen. Op mijn zeventiende stopte ik met school en mijn vader vond het allang prima dat ik iets deed.
Dan was ik op mijn zolderkamertje aan het draaien, deed ik mijn ogen dicht en stond ik al voor tienduizend mensen op Awakenings te draaien. Ik was laatst in gesprek met Chez Damier, en hij benadrukte dat het vermogen om te visualiseren belangrijk is bij het behalen van je doelen. In principe deed ik dat toen ook.Ben je weleens uit een club gezet?
Nee, maar ik ben wel een keer de club uitgedragen. Dat was ook in de Mazzo, op een avond dat ik flink had gedronken. Dat heb ik geweten ook. In de Mazzo had je toen Mazzo Slammers: bitter lemon met tequila. Geen idee hoeveel ik er had gedronken, maar ik weet nog dat ik flink laveloos op de wc zat.
Ik ben uiteindelijk opgetild en de club uitgedragen. Op dat moment besefte ik wat een gare vrienden ik eigenlijk had. Ze lachten me allemaal uit, behalve één vriend, die kwam kijken of het goed met mij ging. Daar lag ik dan, ladderzat tegen de muur van de Mazzo. Het mooie was dat die vriend om de hoek woonde, en ik bij hem kon slapen. Halverwege naar zijn huis wilde ik weer terug naar de Mazzo. Totaal losgeslagen rende ik weg en binnen vijf meter klapte ik vol op de grond met mijn hoofd op de stoeptegels. Tot overmaat van ramp heb ik ook nog over mezelf heen gekotst. De volgende dag werd ik wakker in het bed van zijn zusje en moest ik er heel snel uit want zijn ouders kwamen bijna thuis. Toen zat ik om half tien 's ochtends met kots op m'n kleren en een enorme kater in de tram naar huis. Toen dacht ik: dat nooit meer.Volg Boris Werner via Facebook // SoundCloud
Boris Werner: Dat was in de Mazzo, een oude club bij de Rozengracht in Amsterdam. Ik weet zelfs de datum nog: 27 april 1997. Dat is nu alweer bijna twintig jaar geleden. Mijn vrienden van school zaten een klas hoger dan ik, en die kwamen een keer brak aan op school. Ik zat toen in drie havo en ik vroeg ze hadden gedaan. Ze vertelden dat ze naar een club waren geweest, de Mazzo. Toen moest ik van hen ook een keer mee. Ik was toen vijftien jaar, best gek dat ik binnenkwam. Ik kreeg van een vriend een halve pil. Het was eerst heel erg rustig, maar toen voelde ik de pil opkomen en heb ik vier uur lang alleen staan dansen. Ik vond het te gek en ik had zoiets van: dit wil ik wel vaker. De hiphopfeestjes waar ik normaal gesproken naartoe ging waren toch heel anders.
Advertentie
Zeker. Ik voelde een saamhorigheidsgevoel zoals ik nog nooit had ervaren. Om vier uur 's nachts was het feest afgelopen en die vriend die me een pil gaf bracht me naar huis. Ik kwam om half zes aan. Het werd alweer licht en ik kroop gelijk in bed. Mijn moeder maakte me anderhalf uur later weer wakker omdat ik naar school moest. Ik zei maar dat ik later moest beginnen, en skipte de eerste twee uur. Daarna ging ik elk weekend uit, ik was verkocht. Ik ging naast house- en technofeesten ook naar Goa trance en illegale feestjes. Je had in die tijd veel meer plekken: RoXY, waar ik net iets te jong voor was, maar ook Trance Buddha en AMP Studio's.Je was flink aan het experimenteren.
In die tijd behoorde je veel meer bij een subcultuur. Ik heb de tijd van de house echt van dichtbij meegemaakt, daar ben ik wel blij om. Je stond toen in een club met veertig tot vijftig man. Ik was destijds helemaal niet met school bezig, maar meer met blowen en feesten. De rest kon me niet schelen.Wanneer bedacht je dat je zelf wilde gaan draaien?
Dat kwam niet zozeer door het feesten, maar door vrienden die een draaitafel hadden. Lauhaus, goede vriend van me, heeft het me geleerd. Ik had toen hetzelfde gevoel als die keer in de Mazzo. Ik wilde het dj'en koste wat het kost onder de knie krijgen. Op mijn zeventiende stopte ik met school en mijn vader vond het allang prima dat ik iets deed.
Dan was ik op mijn zolderkamertje aan het draaien, deed ik mijn ogen dicht en stond ik al voor tienduizend mensen op Awakenings te draaien. Ik was laatst in gesprek met Chez Damier, en hij benadrukte dat het vermogen om te visualiseren belangrijk is bij het behalen van je doelen. In principe deed ik dat toen ook.Ben je weleens uit een club gezet?
Nee, maar ik ben wel een keer de club uitgedragen. Dat was ook in de Mazzo, op een avond dat ik flink had gedronken. Dat heb ik geweten ook. In de Mazzo had je toen Mazzo Slammers: bitter lemon met tequila. Geen idee hoeveel ik er had gedronken, maar ik weet nog dat ik flink laveloos op de wc zat.
Ik ben uiteindelijk opgetild en de club uitgedragen. Op dat moment besefte ik wat een gare vrienden ik eigenlijk had. Ze lachten me allemaal uit, behalve één vriend, die kwam kijken of het goed met mij ging. Daar lag ik dan, ladderzat tegen de muur van de Mazzo. Het mooie was dat die vriend om de hoek woonde, en ik bij hem kon slapen. Halverwege naar zijn huis wilde ik weer terug naar de Mazzo. Totaal losgeslagen rende ik weg en binnen vijf meter klapte ik vol op de grond met mijn hoofd op de stoeptegels. Tot overmaat van ramp heb ik ook nog over mezelf heen gekotst. De volgende dag werd ik wakker in het bed van zijn zusje en moest ik er heel snel uit want zijn ouders kwamen bijna thuis. Toen zat ik om half tien 's ochtends met kots op m'n kleren en een enorme kater in de tram naar huis. Toen dacht ik: dat nooit meer.Volg Boris Werner via Facebook // SoundCloud